Tek kutuplu dünyanın süper gücü ABD bu konumunu ne kadar sürdürebilecek, kimse bilmiyor. Küresel ekonomik krizin kaynağı ABD olduğuna göre bu süper gücün suyu ısınmış demektir. Bu geçici bir sarsma olduğu için yetmez, karşısına yeni bir gücün çıkması gerek. İşte bu noktada dikkat çeken güç, ABD karşısına dikilen bir Japonya olduğu fark ediliyor. Göstergeler, 21.yy ‘da Japonya’nın süper güce sahip olacağı kanısıdır.

Japonya’nın ardından Çin geliyor. Hem de 1.300.000 nüfusu ile... Her sektörde dünyayı “kımıl” gibi sarmış durumdalar. ABD yi ekonomik olarak çökertebilecek ülkelerden biri de Çin. Zira şu anda Çin’in elinde 760 milyon dolarlık ABD hazine bonosunu bulunuyor, ekonomi uzmanlarına göre. Bunu ABD ye karşı ekonomik koz olarak elinde tutuyor. Çin çok hızlı devleşiyor. Bu süreçle ABD ile kutuplaşma kaçınılmaz olacak gibi görünüyor.

Diğer yandan Çin’den sonra Hindistan geliyor. ABD için müthiş bir tehlike. Hele Hindistan-Çin-Japonya işbirliği ya da ekonomik blok oluştururlarsa ABD başı hayli derde girecektir. Hindistan, elektronik sanayinde ve insan kaynakları bağlamında çok iyi durumdadır. Bilgisayar yazılımlarıyla marka haline geldi. Çok kısa süre önce 300 bin elektronik mühendisi ihraç etti. 660 milyar dolarak savaş uçağı siparişi verdi. Tüm bunlar bir devin gelişimini hatırlatıyor.

Eğer ABD kendine yakın bir blok oluşturmak, en azında rakip olarak muhtemel bloğu yok saymak gibi bir zafiyet göstermezse çıkış yolu bulabilir. Örneğin Japonya+Çin+Hindistan blok ihtimaline karşı bunları ya da bir-iki tanesini yanına alır da “blok” oluşumuna engel olursa ne âlâ… Olmazsa ABD, karşısında, heterojen karışımından menfaate dayalı müthiş bir ekonomik dünya bulabilir. Bu durum bir bakıma dünya ekonomik dengesi uğruna ulaşılabilecek en iyi düzey olarak algılanmalıdır…

**

Uzak doğuda oluşan bu ekonomik güçlerin tek başına olduğu kadar birlikte hareket etmeleri halinde çok daha farklı pozların doğabileceğini tahmin etmek güç değil. Bunlara karşı giderek ekonomik ve siyasi nüfuzunu kaybeden AB ülkeleri ve konsorsiyumu bir yol ayırımındalar. ABD ve AB kıyaslandığı zaman dev-cüce misali bir durum ortaya çıkmaktadır.

En belirgin fark savaşa harcanan rakamlarda görülebilir. ABD 450milyar dolar savaşa harcıyor iken değil ki AB in bir ülkesi tek başına, tüm AB ülkeleri toplam harcamaları olarak bu parayı savaş için ayıramaz. ABD in en önemli stratejisi dünyadaki enerji kaynaklarına sahip olmak en azından onları kontrol etmektir. Bakınız Dünya haritasına; enerji kaynaklara hakim yerlere ABD hakimdir. Bu son derece çarpıcı bir durumdur. Hangi güç bunu yapabilir?

**

Dünyayı bekleyen ve dünyanın dengesini sarsacak olan büyük tehlikeler nelerdir, sorusuna verilecek farklı cevaplar olabilir. Biz burada birkaç tanesinden bahsedelim.

1.Tehlike: Kuzey-Güney servet farklılığı.

Bir tarafta açlık ve sefalet kol gezerken diğer tarafta insanlar zevk-i safha içinde şımarıklıklarını yaşıyorlar. Güneyde derileri kemiklerine yapışmış binlerce insan ve açlıktan hastalıktan ölen binlerce çocuk… Bu bağlamda Güney-Kuzey çatışması gündemde. Kısacası zenginler, tükenmez servetler Kuzeyde, sefalet ve açlık Güneyde… Nasıl olmasın ki?

Baş döndürücü şekilde gelişen ileri teknolojiyi kullanan Kuzey her durumda üstünlük sağlamış durumda. Her türlü Ar-Ge ilerliyor. Bunun sonucu olarak da insanlara farklı ve cazip hayat şartları sunuluyor. İnsanların buna hücum etmesi kaçınılmaz oluyor. Nitekim bugün hesabıyla Türkiye’de 1 milyon kaçak insan var. Bunlar bir yolunu bulup AB ülkelerine göç etmek istiyorlar, sefaletten kaçıyorlar. Bir kısmı insan tacirleri elinde hayatlarını kaybederken bir kısmı da yakalandıklarında eski sefaletlerine geri dönüyorlar. Türkiye insanının durumu da bu noktaya sürükleniyor. Genç nüfusun şu gün hesabıyla %12 si iş arıyor, işsiz. Açlığa doğru itilen bu kitlelerin de zaman içinde Batıya doğru hareketlenmeyeceğini kim söyleyebilir…

Peki çare nedir? Güney kutbu ya kalkınacak ya da AB silkinecek.

Bu tehlikenin AB ülkeleri ya da Kuzey tarafından yeterince görüldüğünü sanmıyorum.

2. Tehlike: Nükleer silahların yayılması.

Nükleer silahların sınırlanmasıyla ilgili olarak uluslar arası anlaşma 1969 da imzalandı, fakat etkili olmadı. İsrail-Pakistan-Hindistan-İran-G.Kore… Bu ülkeler nükleer silah yapımında ve bulundurmada uluslar arası yasaları tanımıyorlar. Diğer yandan, bu nükleer güce sahip İsrail, bu ülkelerden farklı bir muamele görüyor, Batı tarafından. Sanki çifte standart var; “..İsrail’de nükleer silah olsun biz onu kontrol ederiz, fakat diğerlerinde olmasın…” mantığı ne kadar inandırıcı!

Eğer bu nükleer silahlar diktatörlerin ve teröristlerin eline geçerse sonuç korkunç olur. Nükleer silah ticareti sıradan olay haline geldi maalesef...

3.Tehlike:Terörizm.

Uluslararası güçlerin desteğini almayan hiçbir terör odağı yaşayamaz. Terör odakları tarafından teknoloji iyi kullanılıyor. Peki bu teknoloji nereden alınıyor? Kimler satıyor bunlara? İlginç olarak bir nokta sürekli öne çıkarılıyor; “İslam-i terör” sıfatı... ABD-İngiltere-İspanya-İstanbul’daki olayların hepsi İslam’a mal edildi. İyi de bu teknolojiyi satanlar Batılı emperyal güçler değil mi? Yarattığın canavarla boğuşmak!... Terör ilan edilmemiş 3.dünya savaşıdır ve birçok noktada devam ediyor.

**

Kim ne derse desin, kimler “medeniyetler arası diyalogun eş başkanı” olursa olsun durum ve sonuç değişmiyor. Medeniyetler çatışması sürüyor. Müslüman-Hıristiyan çatışması tarih boyunca hiç bitmedi, bitmeyecek de... Sadece Gerginlik sürüyor. Katolik Kilise bunu teşvik ve tahrik ediyor,.çatışmanın şekli değişti. Tıpkı savaşların ve işgallerin şekli ve içeriği değiştiği gibi. Artık savaşlar kılıç-kalkan-zırh-gürz ile yapılmıyor. Teknoloji ile yapılıyor. İşgaller eskide olduğu gibi burçlara bayrak çekilerek de yapılmıyor. İşgallerin de şekli değişti. İşgal ekonomik, politik ve kültüreldir artık. Her yeni doğan ferdin milyon dolarlarla borçlu ise, devlet idaresini elinde tutan kadrolar emperyal güçlerin emrinde ise, satılmış kalemler köşelerde bozancılık yapıyorsa, adım başı “hain” kimlikliler dolaşıyorsa o zaman bu ülkede “özgürlükten, demokrasiden” bahsetmek safdillik olur.

**

Dünya her gün biraz daha ileri dereceye yaklaşan bir kutuplaşmaya gidiyor. ABD-Çin-Japon-AB-Rusya-İslam ülkeleri… Bunların her biri birer kutup gibi görünse de birleşik kutuplar daha çok rağbette. Zaten bir tek başına diğerleriyle baş etmesi beklenmemeli. Mutlaka “blok” oluşturmaktadırlar.

Büyük devletlerle oynamak tehlikelidir. Şamarın nereden yenileceği belli olmaz. ABD-Türkiye ilişkilerinde yaşanan sıkıntılar hâlâ devam ediyor. En çarpıcı kriz, “1 Mart tezkeresi” ile “çuval” olayında yaşandı. Bunların negatif etkileri hiçbir taraf için geçmiş değildir. Şimdilerde Başkan Barack Hüseyin Obama geliyor. Obama’nın neler isteyeceği tartışılıyor, neler vereceği değil! Zira ABD felsefesinde kepçe ile almadan kaşıkla vermek asla yoktur. Mesela, Kafkasları ve İran’ı kontrol etmek için Trabzon’da kalıcı bir askeri üs isteyeceğini, Irak’tan çekilen askerlerin bir kısmının Türkiye’nin güneyinde bir yerlerde “tampon” oluşturmak amacıyla geçici iskan edileceği konuşuluyor. Bunların gerçeklik boyutu zamanla ortaya çıkacak, pek tabii…

**

Türkiye’nin kaçırdığı fırsatlar

Dünyanın dengesi yeniden kurulurken Türkiye çok fırsatlar kaçırdı. Bunların bir kısmını özetleyelim.

1-1991de kominizim rejim iflas edince bir fırsat doğdu. Sovyet rejimi yıkıldığında Türkiye, yıkılan bu rejimin ürünü bağımsız ülkelerle, tarih ve kan bağlarıyla yakın olan etrafındaki Türk devletleriyle dostluk-işbirliği kurabilirdi. Bunu tam başaramadı. Çünkü hazırlıklı değildi. Neye uğradığını, nasıl hareket edeceğini bilemedi. Bu kardeş milletlere yönelik o güne kadar milli bir politikası yoktu. Hep Rusya’nın korkusuyla sustu. Şimdilerde Orta Asaya ile sadece özel sektörle devam ediliyor ilişkiler. “Devlet” yok orada. Bu ilişkilerin çoğu da kültürden çok ekonomik…

2-Irak konusunda hatalı davrandı. ABD ile önce anlaşır gibi yaptı, sonra iktidarın iç dinamikleri nedeniyle ters düştü. Irakta kuzey cephenin açılmamasıyla bazı avantajları elinden kaçırdı. Dolayısıyla önüne gelen bu fırsat da kaçırıldı. AKP özel iç dengeler nedeniyle yapamadı bunu. Kısacası bu olayda R.T. Erdoğan doğru tarafta yer almadı, her şeyin berbat olması için adeta seyirci kaldı. Türkiye burada tam anlamıyla inisiyatifi ele almalıydı, “acemilik” sıfatının egemen olduğu bir atmosfer hakim oldu siyasi iradeye, yapması gerekeni yapamadı. ABD ile olan stratejik kozunu kuzey ıraktaki iki aşiret reisine teslim ettiler.

**

Türkiye aleyhine dengeler her gün biraz daha bozuldu. Dünün Batılı emperyalleri nasıl ki Osmanlıyı yıkan güç olduysa, bugün de aynı emperyaller farklı bir kimlikle, AB kimliği ile, yine sahnedeler. Acaba, bunun farkında mıdır devlet idare ettiklerini iddia edenler! Umarız ki farkına varırlar…

Türkiye’nin dünyadaki konumunu her aklı başında insan irdeleyebilir ve çok iyi durumda olmadığını da görebilir. Tarihten bir örnek verelim; 28. Çelebi Mehmet Efendi Paris’te elçi iken “..sadece Fransa Kralının yanında otururum” derdi. Şimdi ise o Fransa’nın cumhurbaşkanı Türkiye başbakanına hitaben “Türkler biraz nazik ve medeni olmalı” diyor! Aradaki farkı görmek lazım… Diğer yandan Yunanistan AB şapkası altında her istediğini masa başında almak istiyor.

AB oyalıyor, ne tam koparıyor ne de içine alıyor. Çünkü 1996 dan beri 90milyar dolarlık ihracat yapmış Türkiye’ye. Gümrük birliği nedeniyle her şey gümrüksüz giriyor AB ülkelerinden Türkiye’ye, adeta açık pazar niteliğinde. Çok çarpıcı bir örnek verelim; 70 milyon nüfuslu Türkiye’de 55 milyon cep telefonu elden ele dolaşıyor. Buyurun bakalım!

**

AB in Türkiye’ye uyguladığı stratejiye bakalım:

1-Sivil idarenin ordu üzerindeki etkisini genişletme hedefi. Bunu kısman de olsa başardı mı, evet!

2-Güneydoğu Anadolu insanının istemlerini gündemde tutmak. Nedir bu istemler? Malum! Bunlar yerine getirildi mi? Şimdilik hayır, fakat geniş platformda konuşulup tavizlerle desteklenmesi hedefe ulaşmaya, yönelmeyi gösteriyor. Zaman içinde AB bu hedefine varacaktır.

3-Ermeni iddiaların kabul edilmesi. Ermenilerin milli idealleri olan (4T:tanınma, tazminat, toprak, taahhüt) isteklerini yerine getirme girişimleri ve hayal kazanında ısıtılan AB üyeliği için “ön şart” olarak Türkiye’nin önüne konulması. Bunun başlangıç işaretleri görülmeye başlandı bile.

AB in bunları istenmesinin bir sebebi var tabii ki. Soğuk savaş döneminde AB in Türkiye’ye ihtiyacı vardı. Sovyet tehlikesi bitince AB in ihtiyacı kalmadı. Aileden olanları içine alıyor, Türkiye’yi dışlıyor. Bunun böyle olacağını Himalayalardaki sağır keşiş duydu ve gördü de bizim çok “demokrat” geçinen siyasi iradenin her kademedeki mensupları bunu bir türlü göremediler.

AB sevdasıyla tahrip edilen değerlerin farkına varmalıyız. Onlarla “sirtaki” oynamaya başlamak AB üyelik anlamını taşımaz… AB asimilasyon uygulamak istiyor. AB sevdası nedeniyle değerlerimiz çürüyor. Milli heyecanımız kayboldu. AB bizim zaafımızı çok iyi biliyor. Onun için de sürek devleti idare edenlere bir şeyler empoze ediliyor.

**

Peki âlâ, Türkiye AB ye kafa tutabilir mi?

Hani, bir “Davos Fatihi” gibi yeni bir “Bürüksel kahramanı” olabilir mi?

Tabii ki onu o kahramanlara sormak gerek. Ancak şu gerçeği de görmek gerek. Türkiye’nin sahip olduğu genç nüfusa sahip olması, enerji kaynaklarının merkezinde olması bir avantajdır. Eğitimli kadrolarıyla elektronik teknolojiyi geliştirebilir. Bu avantajları kullanırsan itibar görmesi mümkün olabilir…

**

Türk insanı kendine güvenir ve amansız bir çalışma içine girerse neden kafa tutmasın ki? Unutmayalım ki tarihte örnek dönemler olmuştur. İstanbul’un fethinden 39 yıl sonra ABD kıtası keşfedildi. O kıtanın göçmenleri bugün dünyaya hakim oldu. Tek süper güç oldu.

Nasıl mı?

Büyük idealler ve çok çalışmakla…

Rekabetle, yarışla, en iyisini yapmak ve olmak gayesiyle…

Milletlerarası ilişkilerde sürekli ve kesin dostluk yoktur; karşılıklı menfaatler vardır. Menfaatler bitince, ya da bozulunca ya tekrar “dost” ya da “düşman” statüsüne girer!.

Ekonomik olarak, kültür olarak güçlü olduğun zaman başın dik olur. Borç batağına girmiş bir tüccarın puro tüttürmesi mümkün mü? Şimdilerde neden kafa tutamıyorsun kimseye? Başın dik ise neden söylemen gerekeni söylemiyorsun, yapman gerekeni neden yapmıyorsun! Demek ki bu işler bol keseden “işkembe-i kobradan atmaya” benzemez!

**

Önce kendimize gelmeliyiz. Devleti idare eden siyasilerin komplekslerinden kurtulmaları gerekiyor. Devletin ne olduğu tam anlaşılmamış galiba. Devletin kuruluş felsefesini, devamlılığını ve dirayetinin derinliğini anlamaları gerekiyor öncelikle… Siyasetçiler devletle, milletle kavgalılar. Devlete karşı politika yapıyorlar.

Devleti döven politikacılar türedi ülkemizde. Bir siyasi irade mensubu kalkıp devletini döver mi? Türkiye’de döver!!!

Yabancı kamçısıyla devleti dövmek bize mahsustur. Belli adreslere gelip devlet hakkında kötü şeyler söyleyen belli merkezler var.

Türkiye’de olup bitenler maalesef tam ve doğru yansıtılmıyor. Gerçekler toplumdan saklanıyor. Çünkü yazılı ve görüntülü media, siyasi iradenin reklam şirketine döndü! Farklı şeyleri yazanı da anında baskı altına alıyorlar. Ve buna da “demokrasi”, “halk iradesi”, “cumhurun kararı” deniliyor!

**

Sonuç olarak, bozulan dünyanın dengesinde yıkılacak enkazın altında kalınmak istenmiyorsa, milletlerarası düzeyde yürütülecek politikanın üç ana esası takip ve tatbik edilmelidir; bunlar taktik, silahlı güç, güçlü diploması. Bu üç unsur esas alınmalıdır. Bunları iyi uyguladığımız takdirde, Türkiye Cumhuriyeti “itilip kakılan” bir ülke konumundan çıkar, milletlerarası ilişkilerde danışılan ülke olur. Öncelikli olarak buna inanmalı, kendimize güvenmeli ve çok ama pek çok çalışmalıyız.