Tek Başına = Yek Başına = Yalnızlık... (2)

6 ^0_C

İstanbul

Ramazan Demir

4 Ekim 2013 Cuma

Tek Başına = Yek Başına = Yalnızlık... (2)

Tek Başına = Yek Başına = Yalnızlık... (2)

Prof Dr Ramazan Demir

Yalnızlığını gidermek ve insanlarla ilişkiyi geliştirmek, kapandığı mahzenden dışarı çıkmak için çevresiyle insanı ilişkiler kurarak çıkmasını bilemeyenler ya da beceremeyenler farklı davranabiliyor. Bu davranışlarının geri planında mutlaka “mücbir” sebepler vardır. Bu konuda bakınız Newton ne diyor; "İnsanlar köprü kuracakları yerde duvar ördükleri için yalnız kalırlar."

Newton’un belirttiği nokta, şüphesiz ki insani ilişkilerin temeli olan sevgi köprüleridir. Bunu başaramayınca kendini yalnızlığa hapsetmek için aşılmaz perde duvarlar inşa edebilir insanlar. Bunun da sebepleri vardır, şahsen böyle durumları yadırgamam… Sonuçta yalnızlık duygusu bedende yerini bulduğu kadar ruhta da ve daha etkili olarak yer alır…

Sevgiliden ayrılan herkes kendini boşlukta hisseder önce. Yok sanır evrendeki varlığını... Yalnızlık psikolojisi onu algılama sınırlarını zorlayan badireler doğru sürüklemeye başlar. Her şeyin sevgiliyle var olduğunu, onsuz her şeyin yalnız ve anlamsız olduğunu düşünür... Nitekim Hasan Ali Toptaş da şöyle demiş; “Ben yalnızlığı sensizlik sanmıştım her keresinde.” Gayet samimi bir itirafta bulunmuş, yarsız her anı yalnızlık olarak algılamış...

Her zaman sevgilinin varlığı yanında hissedilmez, bazen de yokluğu hissedilir. Nitekim yokluğunu yalnızlık olarak niteleyen düşünce insanı Mehmet Büyükarmutcu, bu ifadeye yakın bir birikim yaptığını düşünüyorum. “Yalnızlık her seferinde onun yokluğunu anmaktır...”

Yalnızlığın kader olduğunu iddia edenler olsa da buna itibar etmemek gerek. Çünkü yalnızlık; mazide kalan yaşanmışlıkları gözden geçirip bir öz eleştiriye tabi tutmaktır; bu hesaplaşmadan sonra gelinen bir kavşak olur, yani yol ayrımı... İşte bu noktada yalnızlık önemli bir faktördür; yol ayırımında tercih edeceği sapakla gideceği yönü “gönül gözüyle” görüp ona karar veriri; işte tüm bu yaşanan aşamalar yalnızlık perdesinin ardında gerçekleşir. Diğer bir ifade ile yalnızlık bir karar verme sürecidir. Yalnızlık ne ıssızlık ne de kimsesizliktir... Yalnızlık bireyin bir seçimidir... Bazen insan bunu bir ihtiyaç olarak görebilir, o takdirde yalnızlık gereksiz kalabalıklardan arınma aracı da olarak tariflenebilir.

Bu düşüncenin tamamen aksini düşünenler de var. Örneğin, “Emine Güneri” konuya şu yorumu getirmektedir; “önemli olan kendi kalabalığımızdaki yalnızlığımızın bizi memnun edebilmesi... Yoksa kalabalıklar içindeki yalnızlığımız daha kötü...” diyerek insanların kalabalıklar arasında yalnız olmaları, yalnızlığın kişinin kendi içinde olduğu yönündeki yaklaşımı son derece önemli bir tespit...

Diğer yandan üstat Peyami Safa biraz da benzer şekilde şu hususu dile getirmektedir: "Bazen kalabalıkların ortasında, tek başımıza kaldığımız vakitlerinkinden fazla yalnız değil miyiz?" Bu tespit günümüzde pek çok insanın yaşadığı bir durumdur. Safa, aynı zamanda kendi ruh halini de bir bakıma burada özetlemektedir. Sonuçta “yalnızlık” bedensel, bireysel olarak yalnız kalmak demek değildir. Kalabalıklar arasında bile yalnız olmak vardır ki bana göre en zoru ve aşılmaz olanı da bu yalnızlık duygusudur…

Yalnızlığa insanı sevk eden nasıl ki aşkın karşılıksız kalması ya da ihanete uğraması ya da terk-edilmek // terk etmek fiilleriyle oluşan haller yalnızlık sebebi ise, yeni bir aşk yaşamak yalnızlığa çare olarak düşünülebilir. Tiyatro oyuncusu Altan Erkekli; yalnızlığa çare olarak aşkı önermesi güzel bir yaklaşım...

Erkekli’ ye göre yalnızlığın bir tek çaresi var; o da aşktır. Yalnızlığın kasvetinden kurtulmanın ve yalnız yaşama sırasında insana nefes almasını sağlayan bir “hal” olan aşk... Aslında olayı şu noktadan değerlendirmek gerek; aşk, iki yalnız insanın ortak bir paydada (yalnızlıkta) buluşup yalnızlıklarını giderme işlemi değil midir?

Sonuç olarak yalnızlık; insana özgü bir soyut kavram olarak algılanan, fakat insanın asla yalnız olmadığını anlamayan bir yaklaşımla üretilmiş bir sığınma-avunma merkezi...

İnsanın yalnız olması mümkün değil; hiç kimse olmasa bile “şeytanı” vardır. Çünkü her insanın mutlaka bir şeytanı vardır; kutsal Kitabımızda “iblis” olarak adlandırılan ve en büyük “melek” iken lanetlenen şeytanın “lanetli” varlık olarak gösterilmesi aslında semboliktır. Milyarlarca insanla bir şeytanın baş etmesi mümkün olmadığına göre, bunun bir çözümü olmalıdır.

O zaman Tanrı ne yapmış; her bireyin bedenine, pek çok zaafları koyarak onu “nefis” diye adlandırmış. Aslında herkesin nefsi demek, herkesin kendi şeytanı demektir. Dolayısıyla hiç kimse yalnız değildir. İnsanoğlunun yanı başında, çevresinde insanların olmaması, ne onun yalnız olduğunu, ne de etrafının kalabalık oluşuyla içindeki yalnızlığı yok edebilir...

Son cümle; burada çok ince bir çizgi var; insanın nefsi insanın şeytanıdır; nefissiz insan olmadığına göre şeytansız insen olmaz, dolayısıyla yalnız insan yoktur...

(07.11.2011; www.r-demir.com)

Not: Tekraren sağlık ve huzur dolu nice bayramlar dileğimdir…

ÖNCEKİ

Türk Devrimi Ve Travma…

SONRAKİ

6 ^0_C

Ramazan Demir

Tek Başına = Yek Başına = Yalnızlık... (2)

Türk Devrimi Ve Travma…

Konkenci Öğretmen Mi???!!!...

Önerilen Yazılar

Yorum Yap

Kategoriler

Faydalı Linkler

Son Yazılar

Feodalizmin Devlete İsyanı: Dersim Olayları... (1)

Çanakkale'de Liseli Şehitler…

Tarih Tekerrür Etmesin…

Ramazan Demir

Tek Başına = Yek Başına = Yalnızlık... (2)

Türk Devrimi Ve Travma…

Konkenci Öğretmen Mi???!!!...

Önerilen Yazılar

Seni Ne Kadar Doğru Anladık Gazi Paşam?

Çağdaş Kölelik

Yorum Yap

Kategoriler

Faydalı Linkler

Son Yazılar

Feodalizmin Devlete İsyanı: Dersim Olayları... (1)

Çanakkale'de Liseli Şehitler…

Tarih Tekerrür Etmesin…